De Utrechtse binnenstad was op 12 september het decor van de inmiddels achtste Willibrordprocessie van deze eeuw. De processie werd in het jaar 2002 voor het eerst gehouden, toen de Binnenstadparochie Utrecht de eerste Nederlandse parochie was die gebruik maakte van de opheffing van het zogenaamde processieverbod. Aartsbisschop Eijk, priesters en gelovigen liepen in processie met de relieken van Sint Willibrord en het Evangelieboek naar de St. Catharinakathedraal.

Voorafgaand aan de Willibrordprocessie was er een gebedsviering in St. Willibrorduskerk. Aansluitend startte de processie vlakbij het standbeeld van St. Willibrord op het Janskerkhof. De stoet trok over het Domplein (waar St. Willibrord het eerste kerkje van St. Maarten herstelde en de eerste bisschopskerk bouwde, toegewijd aan Christus de Verlosser) naar de kathedraal St. Catharina in de Lange Nieuwstraat. Daar werd een plechtige vespers gevierd.

Mgr. W.J Eijk, aartsbisschop van Utrecht, leidde de processie en was tevens de celebrant van de vespers, waarbij hij de homilie verzorgde. De aartsbisschop stond stil bij de woorden van God dat Hij voortaan zelf naar zijn schapen zou omzien en voor hen zou zorgen (Ezechiël 34,11). Mgr. Eijk: “Wie zijn die herders die het hebben verprutst? Dat waren de politieke leiders uit die tijd, de koningen die vooral zichzelf hebben geweid en naar zichzelf hebben omgekeken, niet naar de schapen die hen zijn toevertrouwd.” Dat wanbeleid leidde tot de ondergang van Jeruzalem waarna Gods volk naar Babylonië wordt afgevoerd. Daarop besluit God voortaan hun herder te zijn.
Mgr. Eijk: “Dat betekent niet dat God sindsdien geen mensen meer inschakelt. Dat doet Hij nog wel, alleen zijn dat niet langer de koningen maar de apostelen die door handoplegging en gebed deelnemen in Jezus’ herderschap. Overigens hebben alle gedoopten die taak.” In de Lage Landen kwamen Willibrord en zijn 12 gezellen Jezus bekendheid geven. Ze namen die taak zeer serieus, aldus mgr. Eijk: “Ze gaven hun menselijke zekerheden op om in het buitenland pelgrim te zijn en de verloren schapen te zoeken.”
Ook nu, in deze seculiere tijd, voelen degenen die Jezus navolgen zich soms een vreemdeling. Er is moed voor nodig om voor je geloof uit te komen, aldus de aartsbisschop. Maar juist in deze tijd is er behoefte aan mensen die delen in Jezus’ herderschap en aan mensen die uitkomen voor hun geloof, zo benadrukte hij: “Bidden we dat wij net als WIllibrord en zijn 12 gezellen het op kunnen brengen om Jezus bekend te maken, en mensen via Hem tot de Eeuwige Vader te laten komen.”