In de binnenstad van Utrecht vond op 9 september de zestiende editie van de jaarlijkse Willibrordprocessie plaats. Na afloop was er een vesperviering in de St. Catharinakathedraal, eindpunt van de processie, met als agens mgr. Hoogenboom. De start was traditiegetrouw bij het beeld van de heilige Willibrord op het Janskerkhof. Daar benadrukte pastoor Boogers van de organiserende Salvatorparochie dat Willibrord de eerste bisschop was die hier het Evangelie heeft verkondigd, “hij is dan ook de patroonheilige van Utrecht en Nederland.”

“Geloof mag gezien worden,” haalde pastoor Boogers het motto van de Willibrordprocessie aan. “Laat zien waarin je gelooft, we dragen de schrijn met de relieken van Willibrord mee. Vandaag gaan we samen op weg, in geloof, over historische gronden: via het Domplein en de Domkerk naar de Catharinakathedraal. We gaan samen op weg, zingend en biddend. Op voorspraak van de heilige Willibrord, mogen we in Gods naam gelukkig zijn.” Vervolgens zette de stoet met mgr. Hoogenboom, priesters, diakens, priesterstudenten, gelovigen en de fanfare zich in beweging.

In zijn preek tijdens de vesperviering stond mgr. Hoogenboom stil bij wat de heilige Willibrord, ‘Apostel der Nederlanden’, ons in 2018 heeft te zeggen. “Wat betekenen zijn persoon en missioneringswerk voor ons in deze voor de wereld en ook voor de Kerk zo roerige tijden? … In deze tijd, waarin we door alle verwikkelingen in de wereld en helaas ook in de Kerk wellicht hopeloos en moedeloos kunnen raken, herdenken en eren we de heilige Willibrord met de woorden van paus Pius XII als ‘een voorbeeld van verheven deugden,’ als een mens die onder meer de goddelijke deugd van de hoop en de morele deugd van de sterkte op een voorbeeldige wijze beoefend heeft.”
Willibrord was volgens de Utrechtse hulpbisschop een deugdzaam mens met een levenshouding, een vaste gesteltenis, om in vrijheid het goede te doen. “Door zijn deugdzaamheid kon Willibrord zijn van God gekregen talenten, zijn gaven van hoofd, hart en handen, onbaatzuchtig en gul uitdelen aan de mensen voor wie hij door de Heer geroepen was een herder en leidsman te zijn. Willibrords deugdzame leven had als doel om gelijkvormig te worden aan God. Dat was zijn grootste verlangen, daaruit leefde en missioneerde hij ook in onze streken.”
“Van de ‘sterke’ Willibrord kunnen wij leren hoe op onze levensweg te midden van alle hectiek en verleidingen bekoringen te weerstaan; hoe in alle hedendaagse zedelijke verwarring op de rechte koers te blijven en morele struikelblokken te overwinnen; hoe in onzekere en angstaanjagende tijden de vrees voor beproevingen te overwinnen en ja, zelfs hoe te midden van scepsis of zelfs openlijke vijandigheid ten aanzien van het christelijk geloof en de beleving ervan beproeving of zelfs vervolging te trotseren en als het erop aan mocht komen het offer van ons leven te brengen om een rechtvaardige zaak te dienen.”

In het huidige tijdsgewricht is vooral behoefte aan hoop, aldus mgr. Hoogenboom. “De hoop in christelijke zin echter is iets heel anders dan luchtig optimisme. Zij maakt deel uit van de bekende trits geloof, hoop en liefde.” Het zijn “goddelijke deugden: zij zijn door de Drie-ene God in onze ziel uitgestort. Ze verwijzen rechtstreeks naar God en stellen ons in staat om als Zijn kinderen te leven in verbondenheid met Hem en zo het eeuwig leven te beërven. … Willibrord leert ons om ook in tijden die menselijkerwijs tot wanhoop kunnen leiden hoopvolle mensen te zijn en te blijven in die zin, dat wij met huid en haar onze hoop en vertrouwen blijven stellen in de beloften van Christus.”
Aan het eind van zijn preek keerde mgr. Hoogenboom terug naar het startpunt van de processie: het beeld van Willibrord op het Janskerkhof: “De tekst op de natuurstenen sokkel van het standbeeld ter ere van ‘Willibrord Apostel der Nederlanden’ is door de tand des tijds bijna onleesbaar geworden. En dat is eerlijk gezegd helaas ook wel een teken van onze tijd. Het is aan ons hier bijeen om in ons spreken en doen de herinnering aan Willibrord – die ons het eerst het Woord van God verkondigd heeft – levend te houden. Door ons telkens weer zijn deugdzame leven en de afloop ervan voor de geest te halen en ernaar te handelen.”