In de Sint-Catharinakathedraal te Utrecht zijn op 13 februari Ted Hoogenboom en Herman Woorts tot bisschop gewijd. Zij werden op 7 december benoemd tot hulpbisschop van het Aartsbisdom Utrecht. De eerst-wijdende bisschop was aartsbisschop Eijk, de medewijdende bisschoppen waren mgr. Van den Hende (Breda) en emeritus hulpbisschop De Kok ofm. Na afloop van de Eucharistieviering was er een drukbezochte receptie in het Academiegebouw.

Naast de voltallige Bisschoppenconferentie waren onder anderen ook nuntius mgr. Bacqué die de pauselijke benoemingsbrieven voorlas, kardinaal Simonis, emeritus bisschop Ernst van Breda, bisschop Van Looy (Gent) en mgr. Kasteel (secretaris Pauselijke Raad Cor Unum) aanwezig. Vanuit de burgerlijke overheid waren minister van Justitie Hirsch Ballin, de heer Van Lunteren (gedeputeerde provincie Utrecht) en oud ambassadeur bij de Heilige Stoel mevrouw Frank aanwezig.

‘Heftige momenten’
In zijn preek (voor de volledige tekst klik hier) verwees aartsbisschop Eijk onder meer naar Petrus, die van Jezus als opdracht kreeg: ‘Weid Mijn Schapen.’ Mgr. Eijk: “Mgr. Hoogenboom en Mgr. Woorts: u bent ook door de Verrezen Heer geroepen om Zijn schapen te weiden.”
“Wat mag u van het bisschopsambt verwachten?” zo vroeg aartsbisschop Eijk zich hardop af. “Eén ding kan ik u verzekeren uit eigen ervaring: bisschop zijn is nooit saai! Dat klinkt misschien heel positief, maar – eerlijk gezegd – zou, wat mij betreft, het leven als bisschop soms best wat saaier mogen zijn. Er zijn heel heftige momenten geweest, niet alleen bij de apostel Petrus, en de andere apostelen, maar bij al hun opvolgers, de bisschoppen over de hele wereld. … Evenals Petrus kunnen bisschoppen in situaties worden gebracht en voor beslissingen gesteld die zij liever hadden vermeden. U bent wat dat betreft uw verantwoordelijkheid als vicaris-generaal en bisschoppelijk vicaris onder lastige omstandigheden niet uit de weg gegaan. Maar wat voor Gods Kerk, voor het weiden van de kudde noodzakelijk is, moeten we ook uit liefde voor de Heer over hebben.”

Willibrord
Aan het eind van wijdingsplechtigheid namen mgr. Hoogenboom en mgr. Woorts kort het woord. Mgr. Woorts verwees in zijn slotwoord (voor de volledige tekst klik hier) naar de schrijn met relieken van Sint Willibrord, die zich in het altaar in de kathedraal bevindt. Deze Willibrord kwam 1300 jaar geleden vanuit Ierland naar onze streken om het Evangelie te verkondigen, en reisde kort na aankomst door naar Rome om de zegen te ontvangen van de paus. Vijf jaar later ging hij nogmaals naar Rome, om bisschop gewijd te worden: hij werd toen aartsbisschop van de Friezen en Utrecht werd de plaats van zijn bisschopszetel. Mgr. Woorts: “Utrecht en Rome, de plaatselijke Kerk en de wereldkerk, ze horen bij elkaar, in ons land van meet af aan.”
Over het moment van de wijding zei hij: “Als wijdeling ervaar je het als een bijzonder intens moment als je vlak vóór de handoplegging en het wijdingsgebed plat ter aarde gaat vóór het altaar. Je vertrouwt je dan toe aan God, aan Zijn genade. Even lijkt het of je alleen bent, maar dat ben je niet. De Heer is dan dichtbij je. En heel de Kerk is om je heen. Je hoort de gebeden van de aanwezigen en je weet de hemelse Kerk nabij: de heiligen die ons naar God zijn voorgegaan.”

‘Overrompelende ervaring’
Mgr. Hoogenboom citeerde in zijn slotwoord (voor de volledige tekst klik hier) naar een krantenkop kort na hun benoeming: ‘Hulpbisschop worden, het overkomt je.’ “Ja, het door de Heer worden geroepen tot het bisschopsambt was voor ons beiden een overrompelende ervaring,” zo stelde mgr. Hoogenboom vast. Tot een dieper verstaan van het bisschopsambt kwamen zij ook dankzij het bijbelse getuigenis omtrent Petrus en Paulus, “vooraanstaande leden van het apostelcollege dat staat aan de oorsprong van het bisschoppencollege waarvan wij nu deel uitmaken.” Ook voor Petrus en Paulus “was het door de Heer geroepen worden tot het apostelambt in de Kerk een overrompelende ervaring,” aldus mgr. Hoogenboom, die constateerde dat beiden er door hun leven en werken van hebben getuigd dat de Kerk gedurende haar aardse pelgrimage van nature missionair is. “Het gevoel van overrompeling heeft inmiddels plaats gemaakt voor vreugde, moed en bovenal vertrouwen,” zo stelde de Utrechtse hulpbisschop vast.

Minister van Justitie
Ook minister Hirsch Ballin van Justitie voerde aan het eind van de viering het woord (klik hier). Niet als katholieke gelovige “maar omdat tot de vele mooie taken van een minister van Justitie ook behoort het onderhouden van de betrekkingen tussen de overheid en de kerkgenootschappen.” Die betrekkingen “zijn in de vorige eeuw lange tijd gekenmerkt geweest door afstand en afstandelijkheid, misschien zelfs een zekere wederzijdse kopschuwheid,” zo memoreerde de minister. Maar “die interactie tussen geloof en samenleving, ook in haar rechtsstatelijke en politieke structuren, draagt bij aan de kwaliteit van een vrije samenleving.” Hirsch Ballin benadrukte dat de godsdienstvrijheid een door de staat gegarandeerd grondrecht is, in onze grondwet verbreed tot de vrijheid van levensovertuiging, die ook niet-godsdienstige stromingen beschermt. “Het is mijn overtuiging dat wij steeds weer onszelf moeten scherpen in het besef dat vrijheid van godsdienst en levensovertuiging verbonden zijn met de principes van de democratische rechtsstaat, waarvan persoonlijke vrijheid doel en ijkpunt is.”

Foto’s: Geert Bistervels