De Roepingenraad van het Aartsbisdom Utrecht organiseerde op 20 april in Baarn, Renkum en Hengelo een gebedsdag om roepingen. Deze dag (in elk vicariaat één) werd gehouden in het kader van Roepingenzondag, die de R.-K. Kerk daags daarop vierde. Op 20 april werd ook de glossy ‘Priester’ gepresenteerd – een cadeautje voor de aanwezigen maar ook verkrijgbaar via de website van het aartsbisdom (klik hier) en tel.: 030 2361570. Mgr. Woorts benadrukte in Baarn dat roepingen “de vrucht zijn van gebed. Dat gaat eraan vooraf. De wetenschap dat we gedragen worden door het gebed van medechristenen draagt ons priesters en diakens. Veel dank daarvoor.”

De dag trokken in elke locatie tussen de 50 en 100 mensen. Na een Eucharistieviering en een lunch was er in elke locatie een korte introductie op het werk van de Roepingenraad, waarbij ook het belang van de gebedskring werd onderstreept. Vervolgens gaf een priesterstudent een getuigenis van zijn roeping, waarna een diaken van het aartsbisdom vertelde over zijn roeping en het werk als diaken. Het is de bedoeling dat vanaf komend najaar ‘ambassadeurs’ van het diaconaat parochies in het Aartsbisdom Utrecht gaan bezoeken om te vertellen over het werk van de diaken – een ambt dat in sommige parochies weinig bekendheid heeft. De dag besloot met het Rozenkransgebed en een sluitingslof.

Links: Vicaris Pauw presenteert in Renkum de glossy Priester
Rechts: Priesterstudent Henk van Hamersveld geeft zijn getuigenis

‘Geen moment spijt’
In Baarn was hulpbisschop Woorts hoofdcelebrant tijdens de Eucharistieviering in de H. Nicolaaskerk. Tijdens deze viering kreeg priesterstudent Joost Baneke zijn aanstelling tot lector. In zijn preek stelde mgr. Woorts dat Gods roepstem een belofte geeft, maar soms ook inbreekt: “God heeft dan andere plannen met ons.” In de Schriftlezingen werd de jonge Samuel door God geroepen, en enkele van de apostelen werden tijdens het vissen door Christus gevraagd Hem te volgen. “Dat geldt ook voor onze huidige priester- en diakenkandidaten: de één is geroepen als kind, de ander vanuit zijn beroep.” Zelf spiegelt mgr. Woorts zich meer aan Samuel: van kinds af aan was de kerk zijn tweede thuis en als misdienaar wist hij zich geroepen tot het priesterschap – “en ik heb nog geen moment spijt gehad. Ik ben verbonden met velen, met name met mijn medebroeders. Die band is zeer sterk in het aartsbisdom, het is echt een broederband die je draagt.”

 
Foto links: Gerard Adolfse

Mgr. Woorts noemde ook priesterstudent Joost Baneke, die enkele dagen eerder nog een ontmoeting had met paus Franciscus. “Hij vertelde de paus dat hij de oudste priesterstudent van Nederland is. Maar de leeftijd van het hart is belangrijker en die is jong, omdat de Heer jong is. God gaat met ieder van ons Zijn weg, Zijn roepstem klinkt tot op de dag van vandaag. We zijn allen geroepen, bijvoorbeeld in de gezinnen waar het geloof wordt doorgegeven en waarin ruimte is om over roepingen te spreken.”

‘Persoonlijke Godsrelatie’
Priesterstudent Paulus Tilma (20) gaf in Baarn een getuigenis van zijn roeping. Als kind al wilde hij priester worden, “maar toen was het ongeveer zoals anderen politieman of brandweerman willen worden. Later is dit verlangen gegroeid en verdiept. Onder meer door het lezen van de Bijbel, met name de Evangeliën. Dat voedde mijn verlangen om priester te worden. Ik leerde zo Christus beter kennen en dat vormde ook mijzelf: het gaf impulsen om naar het voorbeeld van Jezus te leven,” aldus de jonge priesterstudent.
Later kwamen er toch de nodige vragen: was het verlangen priester te worden geen kinderideaal? Iets wat hij zichzelf had aangepraat? “Maar het verlangen bleef bestaan en kwam na periodes van twijfel (Kan ik het? Past het celibaat bij mij?) zelfs versterkt terug.” En dus ging hij na het behalen van zijn Gymnasiumdiploma naar groot-seminarie de Tiltenberg. De eerste week stond in het teken van een stille retraite, waarin hij ergens las dat een priester ‘getuige is van Christus’. Hij vroeg zich af hoe hij kon getuigen van Christus, die 2000 jaar eerder leefde. “Waar ben ik Christus tegengekomen?” Het antwoord vond hij in de Eucharistie maar ook in de Bijbellezing en op dat moment verdiepte zijn biddende relatie met God zich. “Na die retraite was dat fijne gevoel van een persoonlijke Godsrelatie weer minder, maar dat geeft niet: je moet eraan blijven werken, je moet het levend houden. God staat nooit ver weg, dat heb ik mogen ervaren.”

Mgr. Woorts overhandigt Paulus Tilma in Baarn de glossy Priester

‘Tweede roeping’
Diaken Nijhuis vertelde vervolgens dat hij vooral diaken is geworden uit dankbaarheid: “Met drie kinderen, zes kleinkinderen en een goed leven wilde ik wat terug doen. Het is geen late roeping, ik heb hooguit laat geantwoord. De bisschop noemde het tegen mij een tweede roeping, na het huwelijk. Zo zie ik het ook.” Wat het diakenambt inhield, wist hij vooraf eigenlijk nauwelijks. Omdat die onbekendheid er in sommige parochies nog steeds is, zal diaken Nijhuis komend najaar met enkele andere diakens als ambassadeurs bij de parochies langsgaan.

Foto boven (aanstelling Joost Baneke tot lector): Gerard Adolfse