De twaalfde editie van de jaarlijkse Willibrordprocessie in de Utrechtse binnenstad trok op 14 september traditiegetrouw vanaf het Janskerkhof (waar het beeld staat van Willibrord te paard) naar de St. Catharinakathedraal. De gelovigen droegen tijdens de processie de schrijn met de relieken van Sint Willibrord en het Evangelieboek mee.

In zijn preek tijdens de afsluitende Vespers ging de Utrechtse hulpbisschop Woorts uitgebreid in op de betekenis van de naamgever van de processie, de heilige Willibrord. Aansluitend legde rector Kuipers van het Ariënsinstituut de professio fidei af, de geloofsbelijdenis en eed van trouw, vanwege zijn parttime benoeming tot parochievicaris van de Salvatorparochie. Naast mgr. Woorts en rector Kuipers liepen enkele leden van het kapittel mee, diverse priesters, religieuzen, diakens en pastoraal werk(st)ers en vele acolieten, onder wie de studenten van het Ariënsinstituut. De vier Colombiaanse priesterstudenten droegen de schrijn tijdens deze Willibrordprocessie.

Voorafgaand aan de Willibrordprocessie zei mgr. Woorts tot de aanwezigen “dat we hier bijeen zijn om eer te brengen aan Willibrord. Al meer dan 1300 jaar zijn we Kerk in deze stad en deze streek. Bidden we dat het geloof mag groeien tot zegen van ons en van deze wereld.” Tijdens de Vespers noemde hij het bekende beeld op het Janskerkhof “het mooiste standbeeld van Utrecht, ja, zelfs van heel ons land. Dat bronzen beeld is er gekomen dankzij de bijdragen van katholieken en protestanten tezamen, een teken van oecumene. Immers, deze geloofsverkondiger staat aan het begin van de verkondiging van het Evangelie en de opbouw van de ene Kerk in onze streken,” aldus de Utrechtse hulpbisschop.

Willibrord reisde kort na zijn aankomst in de Lage Landen door naar Rome “om de zegen en toestemming te ontvangen van de paus, de opvolger van Petrus, de eerste onder de apostelen. […] Van meet af aan, broeders en zusters, is de verkondiging en de viering van ons geloof en de Kerk in onze streken één geweest met de opvolger van Petrus, één met heel de Rooms-Katholieke Kerk,” zo vervolgde mgr. Woorts.

De ruim 1300 jaar kerkgeschiedenis sindsdien kent pieken en dalen: zo neemt tegenwoordig het aantal gelovigen af en moeten kerkgebouwen sluiten. Maar er zijn tekenen van hoop, ook in de Domstad, aldus mgr. Woorts. Als voorbeelden noemde hij de katholieke lekenbeweging Sant’Egidio die hier vorig jaar een afdeling is gestart, de herstart van de Utrechtse priesteropleiding, de komst van de vier missionarissen uit Colombia, dat de Faculteit Katholieke Theologie nieuwe studenten mocht verwelkomen en dat de gemeenschap van de broeders van Sint Jan onlangs is versterkt met twee jonge broeders.

Ook Willibrord kende naast alle zegeningen veel tegenslag en onzekerheid. Mgr. Woorts: “En zie, na meer dan 1300 jaar zijn wij nu hier, zijn wij met het Evangelie en de schrijn van Willibrord door de binnenstad getrokken, over het Domplein waar Willibrord zijn bisschopskerk de Sint Salvator had gebouwd. De Heilige Geest wekt het geloof, de hoop en de liefde en bezielt de Kerk op haar pelgrimstocht, telkens weer!”
Na de homilie las mgr. Woorts de benoemingsbrief voor waarmee rector Kuipers voor 0,2 fte werd aangesteld tot parochievicaris van de Salvatorparochie (binnenstad Utrecht), waarna rector Kuipers de professio fidei aflegde. Naast zijn nieuwe functie blijft hij rector van de priesteropleiding het Ariënsinstituut en werkt hij aan zijn proefschrift.

Foto links: het kathedrale koor zong tijdens de Vespers; rechts: rector Kuipers tijdens de professio fidei.