Pelgrims uit het Aartsbisdom Utrecht zijn niet van suiker. En dat is maar goed ook, want tijdens de Mis bij de Grot op 1 mei regende het en niet zo zuinig ook. Na afloop was de in plastic verpakte en onder paraplu’s verscholen groep doorweekt. Maar de pelgrimsspirit was ongebroken, zoals ook in de kaarsenstandaard voor de Grot één kaars de regen wist te trotseren en bleef branden. Zodra de Mis eindigde, stopte overigens ook de regen. Tijdens de massale Lichtprocessie ‘s avonds bleef het ook droog.

Vanwege de weersomstandigheden kortte mgr. Woorts zijn preek met de helft in. Hij verwees naar de Evangelielezing, waarin Jezus tijdens de bruiloft van Kana water in wijn verandert. Mgr. Woorts: “Kinderen die het voor het eerst horen, vragen: ‘Hoe kan dat nou?! Is dat echt gebeurd?!’ En niet alleen kinderen stellen die vraag. Aan de vraag of het écht gebeurd is, gaat een andere vraag vooraf: Wat wil dit gebeuren ons zeggen?” De medechristenen uit de derde en vierde eeuw kunnen hier behulpzaam zijn. Zij maakten veel afbeeldingen van de bruiloft van Kana, vaak op plaatsen waar ze hun doden hebben begraven. Ook de broodvermenigvuldiging beeldden zij daar vaak af. Dat gebeurde “als verwijzing naar het teken van de Eucharistie. Die verwijst op haar beurt weer naar het hemels bruiloftsfeest, dat de Heer voor ons heeft bereid in het huis van de Vader.”

De kinderen en jongeren hadden ‘s middags een programma in Bartrès, een dorpje waar Bernadette enige tijd woonde en schapen hoedde. Na de lunch volgde een wandeling door het dorp. Daarna verzamelde de groep zich in de kerk, waar enkele jongeren hun (geloofs)verhaal vertelden. Zoals Iris, bij wie epilepsie is geconstateerd. Medicijnen hadden ernstige bijwerkingen, waardoor ze met haar school en werk moest stoppen. Een operatie leek succesvol, maar had uiteindelijk geen effect. Een aantal vriendschappen liep stuk als gevolg van haar ziekte. “In die periode ben ik boos geweest op God en had ik grote twijfels: waarom laat God dit gebeuren?” Toch liet ze deze kans om naar Lourdes te gaan – de tweede operatie is in juni – niet lopen. “Want ik geloof nog wel. Als ik mij openstel voor God dan helpt Hij mij.”
Jongerenwerker Mauricio Meneses Santiago benadrukte dat de Kerk een gemeenschap is. “Maar dat ervaren we niet altijd zo. Wij zijn echter de handen en voeten van God. Wat we hier hebben gehoord blijft hopelijk in onze harten. We moeten dienen.”

 
Later die middag gaven drie mensen een getuigenis in Lourdes, onder het motto ‘Wat vind ik in Lourdes’. Deze getuigenissen werden omlijst door gebed en zang door het jongerenkoor uit Ede. Toen priesterstudent Erik Rozeman zijn rechtenstudie in 2012 afrondde, was er door de economische crisis geen baan te vinden. “Ik vroeg me af: maakt dat mij minder waard? Daarnaast was ik tijdens mijn studie het geloof meer gaan ontdekken. Kan ik van God houden? Ik merkte dat naar de kerk gaan als thuiskomen voelde en was ervan overtuigd dat dit een vorm van Gods liefde is.” Tijdens een bedevaart naar Lourdes had hij in de Grot een bijzondere ervaring, waar hij Gods liefde voor hem en de mensen echt is gaan ervaren. “Ik wilde die liefde voor de mensen uitdragen als priester.” Toch meldde hij zich niet als priesterkandidaat. Een uitzending van Kruispunt waarin een priester die ook rechten had gestudeerd centraal stond, gaf de doorslag. “Hij zei in die uitzending: word ik gelukkig als ik op de automatische piloot doorga? Nee, want vreugde en geluk betekent de weg gaan van God.”

Colinda van Lith vertelde over de tijd dat ze ernstig bedreigd werd, en hoe dat haar geloof het wankelen bracht: waarom staat Hij dit toe? Wel ging ze naar de Wereldjongerendagen in Madrid, met een voorprogramma in Taizé en Lourdes. “We liepen naar de Grot, er waren lichtjes, het geluid van de rivier en biddende mensen. Ik heb toen binnen enkele minuten mijn geloof teruggevonden, dankzij Maria en de mensen. Het was een moment van liefde van God. Het leven is te mooi om boos te zijn en niet te geloven. Ik hoop dat iedereen zo’n moment bij Maria mag ervaren tijdens deze bedevaart.”
Mgr. Woorts toonde de medaille van Lourdes die nog van zijn oma is geweest en die hij elke dag draagt. Hij vertelde over zijn langdurige band met Lourdes, eerst als jongere en later als priester die parochiebedevaarten organiseerde. Nog vaak denkt hij aan de oude vrouw met wie geen contact mogelijk was, maar die opbloeide toen ze werd opgetild en er met haar werd gedanst. “De verbondenheid met pelgrims die ik hier steeds ervaar, maakt mij bijzonder rijk.”

‘s Avonds liepen de Utrechtse pelgrims de Lichtprocessie, waarvan zij de voorhoede vormden. Het was één van de drukste processies van dit jaar.

Robin van Heusden (16) uit de parochie paus Johannes XXIII is voor het eerst in Lourdes. Mgr. Woorts bracht haar op het idee, vertelt ze. “Toen hij mij op mijn twaalfde vormde, vroeg ik wat voor hem de doorslag had gegeven om priester te zijn. Hij vertelde over zijn bedevaarten naar Lourdes, waar gelovigen samenkomen die allemaal verschillende talen spreken. Ik dacht: daar wil ik ook heen en heb uitgezocht vanaf welke leeftijd je als vrijwilliger in Lourdes actief mocht zijn. Dat bleek 16 jaar te zijn. Mijn oma zei een tijd geleden: ‘Als je nog steeds naar Lourdes wilt, dan gaan we samen.’ Dat wilde ik, dus nu zijn we hier.”
Ze vindt het mooi, al moest ze de eerste dag wel in de sfeer komen. “In eerste instantie dacht ik: is dit het? Maar toen ik door de Grot liep en de muren aanraakte, wilde ik dat blijven doen. En tijdens de Sacramentsprocessie met zoveel mensen in die grote kerk, waar we samen zongen, voelde het bijzonder. Dat gevoel groeit naarmate je hier langer bent.”
Er is in Lourdes ook meer rust om over geloofsvragen na te denken, merkt Robin. “Wat is geloof voor mij? Is geloof alleen symbolen of is het echt? Hier is Bernadette dichtbij en haar verhaal is niet heel lang geleden gebeurd. Ook het groepsgevoel is bijzonder, dat verlies je wel eens in de Nederlandse Kerk. Zoals we hier in weer en wind zingen: we horen bij elkaar.”