De vijfde dag van de bisdombedevaart naar Ierland startte met een bezoek aan de indrukwekkende Cliffs of Moher. Bijna een miljoen mensen bezoeken jaarlijks deze beroemde kalkstenen kliffen, die tussen de 120 en maximaal 214 meter oprijzen uit de Atlantische Oceaan – en dat over een lengte van zo’n acht kilometer.

Door het mooie weer hadden de pelgrims een goed zicht op de kliffen. Langdurig werd getuurd naar de vliegende vlekjes in de verte – waren dit papegaaiduikers die hier voorkomen? Het vermoeden was uiteindelijk dat het hier andere vogels betrof.

Na de lunch in het stadje Ennistimon vierden de pelgrims de Eucharistie (Feest van Maria Visitatie) in St. John’s Cathedral in Limerick. Deze neogotische kerk is ontworpen door de Engelse architect Philip Charles Hardwick en was in 1861 voltooid. De torenspits is met 94 meter de hoogste van Ierland. Pastoor Franklin wachtte de pelgrims buiten op en loodste als een volwaardig verkeersregelaar de bus het parkeerterrein van de kerk op. Binnen heette hij de Nederlandse gasten vervolgens welkom en gaf kort een toelichting bij de kerk, die gewijd is aan Sint Jan de Doper.

Mgr. Woorts legde in zijn preek de link tussen het Feest van Maria Visitatie en het kerkgebouw. Maria ging immers op bezoek bij haar nicht Elisabeth toen deze in verwachting was van Johannes de Doper. “Als er één woord de boventoon voert in de liturgie vandaag dan is dat ‘vreugde’,” zo zei hij. “God jubelt in vreugde om ons omdat Hij van ieder van ons houdt.” Ook Maria was vol vreugde, als moeder van God met ons. Toen zij in verwachting was, ging zij naar haar nicht Elisabeth die ook vervuld was van de Heilige Geest: zij was in verwachting van Johannes de Doper. Mgr. Woorts: “Er was vreugde in beider harten en ook wij mogen vreugde in ons dragen. Bij Maria en Elisabeth was de vreugde verborgen aanwezig in het kind. Ook voor ons is God niet met het blote oog te zien, maar Hij is wel reëel aanwezig in de sacramenten, in het bijzonder in de Eucharistie. Want het kind van Maria is dezelfde die wij ontvangen in de communie.”
Het leven van Maria ging bepaald niet over rozen, aldus mgr. Woorts, maar ze bleef vasthouden aan God. God is met ons, daarom is ons de Heilige Geest gegeven. “Ook wij zijn net als Maria en Elisabeth vervuld van de Heilige Geest, die als geen ander vreugde in ons hart kan geven.”

De Rock of Cashel was de volgende stop op deze dag. Deze kalksteenrots is de verzamelplek van diverse bijzondere ruïnes en torent hoog boven de stad Cashel uit. In circa 450 zou St. Patrick op deze plek koning Aengus hebben bekeerd tot het christendom. In de twaalfde eeuw werd de rots aan de Kerk geschonken. De Rock of Cashel is geheel ommuurd en daarbinnen bevinden zich diverse religieuze gebouwen. De oudste is een ronde toren, gebouwd in de 10de eeuw door koning-bisschop Cormac I. Verder staan er een romaanse kapel (12de eeuw) en de gotische Saint Patrick’s Cathedral uit de 13de eeuw. Ook is op het terrein een groot aantal High Crosses geplaatst.

De pelgrims brachten deze dag ook nog een bezoek dat niet op het programma stond. De chauffeur die hen het tweede deel van deze pelgrimage door Ierland rijdt, is trots op ‘zijn’ parochiekerk en wilde deze Heilig Kruiskerk graag laten zien aan de Nederlanders. De pelgrims waren onder de indruk van de prachtige kerk. De parochiepriester gaf een rondleiding door de kerk, die in de twaalfde eeuw als cisterciënzer abdij was gebouwd en in de 20ste eeuw werd gerestaureerd. Hij vertelde onder meer over de relieken van het heilig kruis die in de kerk aanwezig zijn, over het leven van de vroegere monniken en over de bijzondere elementen in het kerkgebouw.

Priester Fons Zandbelt (83) ging in 2008 met emeritaat en wilde altijd al eens naar Ierland. Hij vindt het een prachtig land en is verrast door het goede weer van de afgelopen dagen: “Ik dacht eerlijk gezegd dat het altijd regende in Ierland.” Hij had zich drie jaar geleden al opgegeven voor deze bedevaart, maar moest door de coronacrisis enkele jaren geduld hebben. “Eigenlijk wil ik vanwege het milieu niet meer vliegen, maar ik wilde heel graag naar Ierland. Bovendien had ik me al voor deze bedevaart opgegeven, dus heb ik toch maar een uitzondering gemaakt.”
Spijt heeft hij zeker niet: niet alleen het land en de kerken zijn fraai, “ook de onderlinge sfeer, de openheid en de aandacht voor elkaar zijn mooi om mee te maken. Dat geldt ook voor de gebedsmomenten in de bus en de vieringen. En het is een voorrecht dat ik elke dag mee mag voorgaan en het Evangelie mag lezen.”
Het is voor Zandbelt niet de eerste bisdombedevaart waaraan hij deelneemt, een aantal jaar geleden ging hij ook mee naar Polen. “Ik wist nog hoe goed de sfeer toen was. Dat gaf vertrouwen om me ook nu weer op te geven. Een bedevaart versterkt de onderlinge verbondenheid.”