Een groep (voormalig) dak- en thuislozen heeft woensdagavond 23 februari in Tiel het theaterstuk ‘Lazarus’ opgevoerd, onder leiding van de Joseph Wresinski Cultuur Sichting. Het initiatief hiervoor kwam van de parochiële Caritas Instelling van de H. Suitbertusparochie en de diaconie van de PKN te Tiel. Bovendien werd het toneelstuk door diverse instanties gesponsord. Namens de bisdomstaf was hulpbisschop mgr. Woorts aanwezig bij de voorstelling.

Lazarus is een theatervoorstelling over problemen waar dak- en thuislozen ongewild mee geconfronteerd worden. De bureaucratie en de regeltjes van de hedendaagse ‘beschaafde samenleving’ komen er sterk in naar voren, zo laat diaken Vincent van der Helm van de H. Suitbertusparochie weten. Er zijn verhalen van gemis, hunkering naar een handreiking, ontgoocheling, van het kastje naar de muur gestuurd worden, het gevecht om de eigen identiteit. Het verhaal van Lazarus is gebaseerd op ware gebeurtenissen. Na afloop van de indrukwekkende voorstelling was er gelegenheid de acteurs te ontmoeten.

Het verhaal
In Lazarus lopen verschillende verhalen door elkaar heen – en toch zijn ze nauw met elkaar verbonden. Er zijn een bejaarde moeder in een rolstoel en haar zoon, die door omstandigheden en bedrog van anderen uit huis gezet zijn. Zij leiden een dakloos bestaan en zwerven door de stad. Voor de moeder is wel opvang, maar voor zoon Alex niet. Ze hebben eigenlijk niets meer. Als Alex op een gegeven moment zijn legitimatiebewijs kwijt is, begint de ellende pas goed.
Een echtpaar met vijf kinderen dat in armoede leeft, kan het hoofd net boven water houden. Moeder heeft een beetje kunnen sparen om de vijftigste verjaardag van haar man te kunnen vieren. Hij komt echter te laat thuis van het werk en vindt het geldverspilling, bovendien blijkt hij voor de zoveelste keer ontslagen te zijn. Hij ontvlucht het huis en belandt op straat. Daar ontmoet hij Alex en hij ontfermt zich over hem.

Machteloos
Samen beginnen ze een strijd tegen de bureaucratie, waar zij tegen wil en dank slachtoffer van zijn. Ze gaan eerst naar het politiebureau om aangifte te doen. Uiteraard wordt gevraagd om een legitimatie – die Alex kwijt is. Vervolgens worden ze van de ene naar de andere instantie gestuurd (politiebureau, gemeentehuis, sociale dienst, et cetera), maar niemand kan hen helpen: de ambtenaren zitten gevangen in hun eigen regels.
Deze ambtenaren worden door één persoon gespeeld. Zij staat machteloos en moet steeds weer ‘nee’ verkopen en ‘ik kan u niet helpen’. Na vele omzwervingen laat Alex zich uiteindelijk inschrijven als immigrant, die zogenaamd enige tijd geleden is geëmigreerd. Hij moet alleen iets kunnen overleggen waar zijn naam op staat. Het enige wat hij heeft, is zijn bankpasje. Als de ambtenaar hiermee wegloopt, raakt Alex in paniek: nu is er niets meer dat hem nog een naam geeft. Hij is naamloos en dus niemand. De ambtenaar komt echter terug met het pasje én de inschrijving als immigrant. Nu kan Alex na vele omzwervingen weer een geldig legitimatiebewijs krijgen, zodat zijn Wajong uitkering veilig is gesteld.
Buiten dit verhaal zijn er nog drie daklozen die eigenlijk geen richting meer hebben in hun leven: zij kunnen alleen maar lopen, zitten en zijn. Hun enige doel lijkt te zijn om de dagen door te komen.

Joseph Wresinski Cultuur Stichting
De Joseph Wresinski Cultuur Stichting, die sinds 2000 bestaat, heeft verschillende producties op haar naam staan en maakt om artistiek-inhoudelijke redenen intieme voorstellingen voor kleine, laagdrempelige zalen. De stichting gebruikt deze theaterproducties om het isolement te doorbreken waarin mensen in armoede leven. De allerarmsten werken mee in alle facetten: als acteur, maar ook achter de schermen.
De stichting ontleent haar naam aan Père Joseph, die het van zeer arm jongetje schopte tot priester in daklozenkamp Noisy Le Grand in Frankrijk en later tot oprichter van de Vierde Wereld Beweging, tegenwoordig actief in meer dan 100 landen, met cultuur als wapen in hun strijd tegen armoede en uitsluiting.

Meer informatie: www.wresinskicultuur.nl