Onder het motto ‘Geloven mag gezien worden’ trok zondag 11 september de jaarlijkse Willibrordprocessie door de Utrechtse binnenstad. Niet alleen vergezeld door de Fanfare Carolanka uit Montfoort, ook het Sint Gangulphusgilde uit Huissen liep mee. Dit gilde had de voorafgaande gebedsviering in de St. Willibrorduskerk, geleid door aartsbisschop Eijk, feestelijk ingeluid met hun trommels en daarna de stoet ook weer naar buiten begeleid, naar het Janskerkhof waar de processie werd opgesteld.

Naast mgr. Eijk liepen onder anderen de Utrechtse hulpbisschoppen mgr. Hoogenboom en mgr. Woorts mee in de Willibrordprocessie, diverse leden van het kapittel en vele acolieten (onder wie een aantal Utrechtse priesterstudenten). Na een korte inleiding door rector Van der Vegt van de binnenstadsparochie vertrok de processie richting de St. Catharinakathedraal. De route voerde via het Domplein, alwaar het klokgelui van de Domtoren de stoet begroette. Ondanks het dreigende slechte weer liep er een grote schare gelovigen mee in de Willibrordprocessie, die het droog hield. Bij aankomst in de kathedraal stelde de fanfare zich buiten op om de stoet muzikaal de kerk in te begeleiden. Binnen vond vervolgens een pontificale Vesperviering plaats, met als ‘agens’ mgr. Eijk.

Sterke en zwakke groep
In zijn begroeting stond de aartsbisschop stil bij de aanslagen in New York, die deze dag overal ter wereld herdacht werden, en stelde dat we ons in gebed verbonden weten met de slachtoffers en nabestaanden. Hij wenste ook dat wij voortrekkers mogen zijn in het streven naar vrede tussen de volken. Tijdens zijn homilie ging mgr. Eijk nader in op de schriftlezing uit Romeinen 14, 7-9 (“Niemand van ons leeft voor zichzelf alleen, niemand sterft voor zichzelf alleen”). Mgr. Eijk: “Waar denkt Paulus aan als hij zegt dat we leven en sterven voor God onze Heer?” Volgens de aartsbisschop zegt Paulus dit met een reden tot de christenen van Rome: hij onderscheidt een sterke en een zwakke groep. “Voordat we elkaar nu in hokjes gaan indelen, laten we eerst eens kijken wat Paulus bedoelt met het onderscheid tussen sterke en zwakke christenen,” zo vervolgde mgr. Eijk.

De zwakke groep, die zich nog niet geheel heeft losgemaakt van het joodse geloof, denkt zich op basis van het geloof te moeten onthouden van bepaalde voedselsoorten, maakt een onderscheid tussen heilig en profane dagen en heeft, door de sabbat te vieren, de neiging deze boven de zondagse eredienst te plaatsen. De sterke groep daarentegen heeft zich het christendom van binnenuit eigen gemaakt. Zij gebruiken bijvoorbeeld gewoon wijn, vieren geen aparte dagen en vieren de dag van Christus in plaats van de sabbat. Paulus stelt vast dat er tussen deze twee groepen “bepaald geen chemie” is, ze trekken niet op als de ene gemeente die ze zouden moeten zijn.
Wat doet Paulus vervolgens? Mgr. Eijk: “Hij maant beide groepen bij elkaar te blijven,” hij roept met name de sterke groep op om tolerant te zijn. Het belangrijkste argument om christenen bijeen te laten blijven: “dat we allen tot de Heer behoren, of we nu tot de sterken of de zwakken behoren. […] Het christendom brengt ons niet als individuen of als aparte groepen tot God, maar als eenheid – en die moeten we niet verbreken.” Oftewel: samen leven en sterven in de Heer, zo concludeerde mgr. Eijk. Dit werd ook uitgedragen door Willibrord en zijn metgezellen, die als vreemdeling/pelgrim rondtrokken om het Evangelie te verkondigen. Aan ons in 2011 de taak om tot stand te brengen wat Willibrord ons bracht: leven en sterven in Christus. Dat leven en sterven in Christus “zijn de voorwaarden om in Gods nabijheid te zijn in dit leven en ook in het eeuwige leven, het toekomstige leven,” zo besloot de aartsbisschop.

Vendelhulde
Na afloop van de Vesperviering verlieten de gelovigen het eerst de kathedraal, om zo te kunnen zien hoe mgr. Eijk naar buiten kwam. Hem was namelijk de eer toebedeeld om over de vaandels van het gilde te mogen lopen, voorafgaand aan de vendelhulde op het plein voor de kathedraal. Na een korte uitleg over de symboliek achter de bewegingen, toonden drie vaandelzwaaiers hun kunsten in de inmiddels stromende regen. Daarmee eindigde deze editie van de Willibrordprocessie.