Oktober 2018

Met de Arnhemse Broederschap naar Kevelaer

Op 6 oktober was ik met Arnhem mee naar Kevelaer, net als vijf jaar geleden. Destijds heb ik een steen bij de vijfde kruiswegstatie ingewijd die de Arnhemse Broederschap van Kevelaer geschonken had. Toen was het ook al een schitterende zonovergoten dag, net als nu: die Arnhemmers worden ook altijd gematst.

De dag begon met een muzikaal mooi opgeluisterde Eucharistieviering in de basiliek. In de middag werd de Kruisweg gebeden met een – vergeleken met het verleden – kleine, maar devote en intens biddende groep mensen. De ‘helden’ onder ons konden meedoen aan de grote Kruisweg, mensen met een handicap of die slecht ter been zijn konden voor de Kruisweg terecht in de Pax Christi kapel. Aan die laatste heb ik ook maar deelgenomen vanwege mijn rechterknie, waaraan ik overigens begin december zal worden geopereerd. De bedevaart werd besloten met een Marialof met ziekenzegening.

Aan de maaltijd werd me verteld dat voorheen tot wel tien bussen met zo’n 500 pelgrims meegingen, nu zijn het er twee, waarbij een deel van de mensen met eigen vervoer komt en enkelen zelfs de reis te voet hadden afgelegd. Dat zijn de echte ‘ouderwetse’ pelgrims.

De geslonken aantallen pelgrims deden me, evenals de geslonken aantallen mensen in onze kerken, denken aan Maria, die samen met Johannes, de jongste en meest geliefde leerling van Jezus, Maria Magdalena en nog een andere vrouw op Goede Vrijdag onder Jezus’ kruis zijn overgebleven. De apostelen en de andere leerlingen hebben de benen genomen.

Dit is juist de scene die in het Evangelie van de Votiefmis van Maria, Onze Lieve Vrouwe der Bedrukten van Kevelaer wordt gelezen. Maria staat onder het kruis op een geheel andere manier dan de andere aanwezigen. Zij gelooft ook in Jezus als Hij op Goede Vrijdag sterft, en op Paaszaterdag als Hij in het graf ligt. Zij vertrouwt er ook dan op dat God langs deze weg de eeuwige vrede tussen God en mens wil bewerken. Dat is ook het thema van dit bedevaartsjaar in Kevelaer: ‘vrede zoeken’.

De meeste mensen zoeken die vrede elders. Een oud Romeins spreekwoord zegt: ‘Als je vrede wilt, bereid je dan voor op de oorlog.’ Soms is dat waar. Als twee landen tot de tanden toe bewapend zijn, durven ze elkaar niet meer aan te vallen, beducht als zij beide zijn voor de gevolgen. Zo hebben we de Koude Oorlog overleefd.

Een cartoon toonde enkele maanden geleden president Donald Trump, het zweet parelend op zijn voorhoofd, die zijn trillende wijsvinger bij de rode knop houdt. De rode knop waarmee heel het machtige kernwapenarsenaal van de Verenigde Staten in werking wordt gesteld. Achter hem staat een van zijn adviseurs die zegt: ‘Ach joh, je kunt altijd nog twitteren.’ Aan de ene kant zou je zeggen: ‘de Donald’ heeft het zo toch maar mooi klaar gespeeld dat Kim Jong-un een toontje lager is gaan zingen, althans voor het moment. Aan de andere kant: wapens zorgen meestal niet voor vrede. Daar weten ze in Syrië alles van. Wapens zijn meestal alleen maar goed voor wapenfabrikanten- en handelaars.

Blijvende vrede komt tot stand tussen God en ons en onder ons mensen aan het kruis waar Jezus lijdt en sterft, waar Hij onze zonden uitboet en verzoening met God tot stand brengt. Samen met Maria hebben we in Kevelaer de Eucharistie gevierd, de onbloedige tegenwoordigstelling van Jezus’ kruisoffer. Zo zijn we samen met haar en op haar voorspraak vervuld van geloof en vertrouwen onder Jezus’ kruis gaan staan. En hebben op haar voorspraak en samen met haar gebeden voor de echte vrede.

We hebben gebeden voor vrede in de harten van onze zieken en mensen die in moeilijkheden verkeren, van onze jongeren en dierbare familieleden die zelf wellicht nooit of te weinig bidden, en van mensen in de hele wereld die we niet kennen. Een kleine groep intens biddende pelgrims kan zo op voorspraak van Maria veel meer bereiken voor de echte blijvende eeuwige vrede dan de zogeheten ‘groten dezer aarde’.